(၁)

တိုကျိုက ပြန်ရောက်လာတဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့ မကြာခင်က တွေ့ပါတယ်။ သူက ဂျပန်မှာ ပညာတော်သင် နှစ်ကြာရှည် သွားနေပြီး ပါရဂူဘွဲ့ ယူလာခဲ့သူ။ သူငယ်ချင်း ပညာတတ်ကြီး၊ ပါရဂူကြီးဆိုတော့ သူ့ဆီမှာ ဆည်းပူးစရာတွေ ရမှာဆိုပြီး သွားတွေ့ရတာပါ။

တွေ့ရကျိုးလည်း နပ်ပါတယ်။ ကိုယ်မရောက်ဖူးတဲ့ နေရာက ပြန်လာသူဆီက မကြားဖူးတာတွေ အများကြီး ကြားရတယ်ဗျ။ ပညာရှိ စကားဆိုတော့ မှတ်သားရတာပေါ့။ နားထောင်ထားတာ များလာတော့ ပြန်ပြောပြချင်လာတယ်။

 

(၂)

“သူငယ်ချင်း ငါတို့ဆီမှာ အများဆုံး သုံးနေတဲ့ ကားတွေက ဂျပန်ကျတွေ၊ တစ်ပတ်ရစ်တွေနော”

ပါရဂူ သူငယ်ချင်းက မေးခွန်းထုတ်ပါတယ်။

“အေးလေကွာ။ ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“တစ်ပတ်ရစ်တွေ ဆိုပေမယ့် ကားတွေက အတော်သစ်သေး၊ ကောင်းသေးတာနော်”

“ဒါကတော့ကွာ ပြန်သထားတာ နေမှာပေါ့”

“သထားတာလည်း ပါမှာပေါ့ကွာ။ ဒါပေမဲ့ အများစုက သိပ်ကို သုံးမထားတာတွေကွ။ ဘယ်လောက်မှ မောင်းထားတာ မဟုတ်ဘူး”

“ဟေ ဘာဖြစ်လို့”

မေးခွန်းထုတ်တဲ့ သူငယ်ချင်းကို ပြန်မေးလိုက်ပါတယ်။
 

(၃)

“ဒီလိုကွ သူငယ်ချင်းရ။ သူတို့က ကားရှိကြပေမယ့် အရေးကြီးမှ သုံးကြတာ။ ပုံမှန်ဆိုရင် ရထားနဲ့ပဲ သွားကြတာကွ။ မလိုအပ်ဘဲနဲ့ ကားတွေပြုံပြီး လမ်းပေါ်ထွက်လာကြရင် လမ်းတွေ ပိတ်ကုန်မှာပေါ့”

“မင်းအထင် ပြောနေတာလား”

ပါရဂူ သူငယ်ချင်းကို ကျီစယ်ချင်တာနဲ့ ‘စ’ မေး မေးလိုက်ပါတယ်။

“မဟုတ်ဘူးကွ။ ငါ့ ပါမောက္ခ ဆရာကြီးက ပြောတာ။ သူ့မှာလည်း ကားရှိပါတယ်။ ကားရှိပေမယ့် လမ်းလျှောက်ပြီး အိမ်ကနေ ဘူတာသွားတယ်။ ရထားစီးတယ်။ တစ်ခါ ဘူတာကနေ တက္ကသိုလ်ကို လမ်းလျှောက်တယ်။ စာသင်ပြီးလို့ ညနေပြန်ရင်လည်း အတူတူပဲ။ လမ်းလျှောက် ရထားစီး လမ်းလျှောက်။ သူ့မိန်းမ ဆေးရုံပို့တဲ့ တစ်ခါပဲ ကားထုတ်မောင်းတာ ကြားဖူးသကွ။ ကျောင်းပြီးလို့ ငါပြန်ခါနီးမှာ အလည်လိုက်ပို့တော့လည်း အတူတူပါပဲကွာ။ ငါ့မှာ ဆရာကြီးကားတော့ စီးဖူးပဟ အောက်မေ့တာ။ ရထားနဲ့ ညားတာပါပဲကွာ။ နောက်ပြီး တယ်လီဖုန်းလည်း အားတိုင်း လျှောက်ဆက်နေတာ မကြိုက်ဘူးမောင်။ ကိစ္စရှိရင် ဆက်၊ လိုရင်းကို တိုတိုမြန်မြန် ပြော၊ လိုင်းတွေကျပ်ကုန်မယ်တဲ့ဗျား”

မှတ်သားရကြောင်းပါ။
 

(၄)

တိုကျိုဆရာပြီးတော့ ဘန်ကောက်ဆရာနဲ့ တွေ့ပါတယ်။

ဘန်ကောက်မှာ အင်မတန် ခင်မင်ရင်းနှီးတဲ့ ထိုင်းလူမျိုး မိတ်ဆွေတွေ ရှိတယ်။ အဲဒီအထဲမှာ အင်မတန် ချစ်စရာကောင်းတဲ့ နောင်တော်ကြီးတစ်ယောက် ပါပါတယ်။ အရင်ကတော့ အစိုးရဌာနကြီး တစ်ခုမှာ ဦးဆောင်ညွှန်ကြားရေးမှူး။ အခု အသက် ၆၀ ပြည့်ပြီးတော့ ပါလီမန်ရဲ့ အကြံပေး ကောင်စီမှာ သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်ဆိုင်ရာ အကြံပေး လုပ်နေသူ။ မိန်းမဆုံးပါးသွားပြီးနောက် အဖေတစ်ခု သမီးတစ်ခု ဘဝနဲ့ အေးအေးဆေးဆေး နေခဲ့သူ။ မြန်မာလူမျိုးတွေ အပေါ်မှာ သံယောဇဉ် အင်မတန်ကြီးပြီး ကူညီတတ်သူ။

ဘန်ကောက်သွားတော့ သူ့အခန်းလွတ်မှာ တည်းပါတယ်။ လမ်းမကြီးတစ်ခု နံဘေးမှာ ကပ်နေတာမို့ သွားရေးလာရေးက လွယ်ပါတယ်။ အောက်မှာတင် ၂၄ နာရီဖွင့်တဲ့ ဆဲဗင်းအလဲဗင်း စတိုးဆိုင်ရှိတော့ အစားအသောက်လည်း အဆင်ပြေပါတယ်။ ဘတ် ၃၀ (၀ ဒသမ ၈၅ ဒေါ်လာခန့်) လောက်ဆိုရင် တစ်ယောက်စာ ထမင်းဘူးတွေ တော်တော်စုံစုံရွေးပြီး ဝယ်စားလို့ ရနေပါပြီ။ ထမင်းကြော် (ကြက်၊ ဝက်၊ ပုစွန်၊ ကဏန်း၊ အမေရိကန်)၊ ကြက်ဆီထမင်း၊ ကြက်ပင်စိမ်းထမင်း၊ ထမင်းနဲ့ဟင်း (ကြက်၊ ဝက်၊ ငါး၊ ကြက်ဥမွှေကြော်)၊ ကြာဆံကြော် (ပုစွန်)၊ ဖက်ထုပ်ပြုတ်၊ ဂျပန်ထမင်း၊ ထမင်းဖြူ၊ ဂျပန်ငါးကင်၊ ပဲပြုတ် စသဖြင့် အမည်တွေ တော်တော်စုံပါတယ်။ ဈေးနည်းနည်း ပိုကြီးတာတွေ ရှိပေမယ့် ဘတ် ၄၀၊ ၅၀ တန်တွေက မများလှပါဘူး။ လူတော်တော်များများကလည်း ချက်ရပြုတ်ရတဲ့ အချိန်သက်သာ အဆင်လည်းပြေတော့ ဒီထမင်းဘူးတွေပဲ ဝယ်စားကြတာ များပါတယ်။ အင်မတန် ရောင်းကောင်းပါတယ်။
 

(၅)

တစ်ရက်မှာတော့ သူရောက်နေချိန်မှာ အဲဒီ ဆဲဗင်းအလဲဗင်းကို စားစရာ သွားဝယ်ပါတယ်။ ထမင်းဘူးတွေ တော်တော်များများ ဝယ်တော့ သူက မေးပါတယ်။

“မင်း ဒီလောက်အများကြီးဝယ်တာ တစ်ခါတည်းနဲ့ ကုန်မှာမို့လား”

“ဟင့်အင်း။ ညနေစာအတွက်ရော၊ နောက်နေ့တွေ အတွက်ပါ ရေခဲသေတ္တာထဲ ထည့်ထားမှာပေါ့ကွာ”

ဘန်ကောက်ဆရာ အသာအယာ ခေါင်းခါပါတယ်။

“မဟုတ်သေးဘူးကွ။ လိုအပ်တာထက် ပိုဝယ်ထားတာဟာ ဖြုန်းတီးတာပဲ။ နောက်နေ့တွေကျမှ ဝယ်ထားတာတွေကို မင်းမစားချင်တော့ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ အကြောင်းကြောင်းကြောင့် သက်တမ်းလွန်သွားလို့ လွှင့်ပစ်လိုက်ရရင် နှမြောစရာကွာ။ ပြီးတော့ မင်းလိုသလောက်ပဲ ဝယ်တာဆိုရင် တခြား တကယ်လိုအပ်တဲ့ လူတွေ ဆာတဲ့လူတွေ ဝယ်နိုင်စားနိုင်တာပေါ့”

“အေးပါကွာ။ မင်းပြောတာ လက်ခံပါတယ်။ ဒါတွေကို ငါကုန်အောင်စားမှာပါ”
 

(၆)

ဘန်ကောက်ဆရာ ကြာကြာစောင့်နေရမှာ စိုးတာကြောင့် မြန်မြန် စားလိုက်တယ်။ စားသောက်ပြီးချိန်မှာ သူ့ကားနဲ့ နှစ်ယောက်သား အပြင်ထွက်ခဲ့ကြတယ်။

တစ်ဖက် လေးလမ်းသွား လမ်းမကြီးမှာ ကားတွေအများကြီး သွားနေတယ်။ ကားကျပ်ပေမယ့် စည်းကမ်းရှိရှိနဲ့ မောင်းကြတယ်။ လမ်းသွယ်ထဲက ကားတွေ ထွက်လာတာမြင်ရင် အရှိန်လျှော့ပေးတယ်။ ရပ်ပေးတယ်။ ယာဉ်ကြောပြောင်းတဲ့ကားတွေ အချက်ပြပြီး ဝင်လာရင် လမ်းပေးတယ်။ နားလည်မှု ရှိကြတယ်။ ကိုယ်ချင်းစာတရားကို တွေ့ရတယ်။ ကားလမ်းပေါ်က ယဉ်ကျေးမှုကို မျက်ဝါးထင်ထင် မြင်ရတယ်။

“မင်းတို့ကွာ ယာဉ်ကြောတွေ ဒီလောက်ကျပ်နေတာ ခုံးကျော်တံတားတွေ ဘာလို့ မဆောက်တာလဲ”

ကိုယ့်အမြင်အထင် တစ်ထွာတစ်မိုက်နဲ့ ဆရာကြီးဂိုက်ထုတ်ပြီး မေးခွန်းမေးလိုက်တယ်။

ဘန်ကောက်ဆရာက မီးပွိုင့်မိနေတဲ့ လမ်းဆုံကို လက်ညှိုးထိုးပြရင်း ဖြေတယ်။

“ဒီစဖန်ခွိုင်းလမ်းဆုံ (SaphanKhwai Junction) မှာ ခုံးကျော်တံတားဆောက်ခဲ့ သုံးခဲ့ဖူးတာပေါ့ကွာ။ နောက်တော့ ဒါဟာ ယာဉ်ကြောကျပ်တဲ့ ပြဿနာကို တကယ်ဖြေရှင်းပေးနိုင်တာ မဟုတ်လို့ ပြန်ဖျက်လိုက်တယ်။ ယာဉ်အသွားများတဲ့ လမ်းကြောတွေကို မနက် ညနေ ယာဉ်ကြောကျပ်တဲ့ အနေအထားကို မူတည်ပြီး အချိန်နဲ့မောင်းဖို့ လားရာကို ပြောင်းသတ်မှတ်ပေးတယ်။ လူအများသုံး သယ်ယူပို့ဆောင်ရေးတွေကို တိုးချဲ့လုပ်တယ်ကွာ။ မြေပေါ်ရထားတွေ၊ မြေအောက်ရထားတွေ လုပ်ပေးထားတယ်ကွာ”

စကားပြောရင်းနဲ့ စဖန်ခွိုင်းလမ်းဆုံ မီးစိမ်းချိန်မှာ ဘယ်ကွေ့တယ်။ စဖန်ခွိုင်းဘူတာ ကျော်လာပြီး မော်ချစ် (Mor Chit) ဘူတာ အရောက်မှာ ဘူတာဝင်းထဲက ယာဉ်ရပ်နားစခန်းမှာ ရပ်စရာနေရာရှာပြီး ကားကိုသတ်မှတ်အကွက်ထဲမှာ သေသေသပ်သပ်ရပ် လိုက်တယ်။ ကားရပ်တဲ့ နေရာကနေ ဘူတာကို တော်တော်လျှောက်လိုက်ရတယ်။
 

(၇)

“လမ်းလျှောက်ရတာ ညောင်းသွားပြီလား။ နီးရာမှာ အဆင်ပြေသလို ကတ်ကတ်သတ်သတ် အတင်းအကျပ် ဝင်ထိုးရင်တော့ ရချင်ရမှာပေါ့ကွာ။ ဒါပေမဲ့ ငါတို့ကား တစ်စီးကြောင့် တခြားကားတွေ အများကြီး အဝင်အထွက် ခက်သွားမယ်။ အချိန်တွေ ကုန်သွားမယ်ကွ”

ဘူတာပေါ် တက်ပြီးချိန်မှာ ကားရပ်ထားတဲ့နေရာကို အမြင့်ကနေ လှမ်းကြည့်မိတယ်။ ကားတွေ ရာပေါင်းများစွာ။ ညီညီညာညာနဲ့ စည်းကမ်းတကျ ရပ်ထားကြတာ လှလိုက်ပါဘိ။ ကြည့်လို့တောင် ကောင်းသေးတော့။

“အများစုက အလုပ်သွားကြတဲ့ ကားတွေကွ။ ယူလာတဲ့ ကားတွေကို စနစ်တကျ ရပ်ထားခဲ့ပြီး ရထားနဲ့ အလုပ်သွားကြတယ်။ အလုပ်ချိန်အပြီးမှာ ကိုယ့်ကားကိုယ်ယူမောင်းပြီး အိမ်ပြန်ကြတယ်”

ရထားဘူတာမှာ လက်မှတ်ကတ်ပြားလေးတွေကို ဂိတ်ပေါက်ကစက်မှာ ဆင်ဆာဖြတ်တော့ လက်တံပွင့်သွားတယ်။ အထဲဝင်တယ်။ ရထားစီးရမယ့် နေရာကို ထပ်တက်တယ်။ မိုးအထိ မရောက်ပေမယ့် မြေပေါ် အတော်မြင့်သွားတယ်။

ရထားမလာသေးတော့ ခဏစောင့်ရတယ်။ ဘယ်အချိန် လာမယ်ဆိုတာ သိပြီး တစ်စီးနဲ့ တစ်စီးကြားမှာ ဘာမှမကြာတော့ စောင့်ရတာ မထောင်းတာလှဘူး။ သတ်မှတ်ထားတဲ့ လိုင်းတွေမှာ စနစ်တကျ စီကြတယ်။ ရထားရောက်လာတော့လည်း တိုးဝှေ့မတက်ကြဘူး။

ရထားဆိုက်ချိန်တွေမှာ ထွက်သူကုန်မှ ဝင်ကြတယ်။ ကိုယ်ဝန်ဆောင်၊ သက်ကြီးရွယ်အို၊ သာသနာ့ဝန်ထမ်းတွေအတွက် သီးသန့်ခုံတွေ အစွန်မှာ သတ်မှတ်ပေးထားတယ်။ မိန်းမ၊ ကလေး၊ ဝန်ထုပ်နဲ့လူ စတဲ့သူတွေ တက်လာရင် ထိုင်နေနှင့် သူတွေက ထပြီး နေရာပေးကြတယ်။

ဟိုငေးဒီငေး၊ ဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့ သွားမယ့်ဘူတာ ရောက်ခဲ့တယ်။
 

(၈)

“မြန်တယ် မဟုတ်လားကွ။ အောက်ကသာ ကားနဲ့သွားရင် ဒီလောက် မမြန်ဘူး”

ဟုတ်ပါတယ်။ မမြန်နိုင်ပါဘူး။

“နောက်ပြီးတော့ကွာ ငါတို့ အခုလို လာလိုက်တော့ လမ်းပေါ်မှာ ကားတစ်စီးစာ ကားကျပ်သက်သာတာပေါ့ကွာ။ လေထုညစ်ညမ်းမှုလည်း ကားတစ်စီးစာ လျှော့ချနိုင်တာပေါ့။ ကားရပ်ဖို့လည်း နေရာမရှာရတော့ဘူး”

လမ်းလျှောက်ရင်း နှစ်ယောက်သား စကားဆက်ကြပါတယ်။ သူပြောပြတာ ကိုယ်နားထောင်ရတာ ခပ်များများပါ။

“ဘန်ကောက်ရဲ့ နေရာအနှံ့ကို ရထားလမ်းကွန်ရက် ဖြန့်ကြက်နိုင်အောင် လုပ်နေတယ်။ မိုးပျံရထားရော၊ မြေအောက်ရထားရောပေါ့ကွာ။ တိုးချဲ့ဖောက်လုပ်နေတဲ့ နေရာတွေလည်း အများကြီး ရှိတယ်။ အချိန်ကုန် အသက်သာဆုံးဖြစ်အောင် အများပြည်သူ နေ့စဉ်သွားလာနေတာကို အနှာင့်အယှက် အနည်းဆုံးဖြစ်အောင် ကြိုတင်လေ့လာ သေသေချာချာ တွက်ချက်ပြီး အချိန်ပြည့် လုပ်တယ်ကွာ။ တခြားနေရာမှာ အပြီးအစီးလုပ်ပြီး သယ်လာတပ်ဆင်တာတွေကိုလည်း အဖြစ်နိုင်ဆုံး လုပ်တယ်။ လူတွေကလည်း နားလည်ကြတယ်။ အခု ရထားလမ်း တိုးချဲ့ဖောက်တဲ့ နေရာတွေမှာ ခဏတစ်ဖြုတ် ကားပိုကျပ်သွားတာကို အပြစ်မပြောကြဘူး။ ရထားလမ်းပြီးချိန်မှာ ပိုကောင်းလာမှာကို သိတယ်။ အဆင်ပြေသွားမယ်ဆိုတာ ခိုင်ခိုင်မာမာ ယုံကြည်ကြတယ်”

ပိုက်ဆံတွေသာ အများကြီးကုန်သွားပြီး ဘာမှ သက်သာရာ မရ။ ကားကျပ်တဲ့ဒုက္ခ ဆက်ခံစားနေရဦးမှာ သေချာနေတယ် ဆိုရင်တော့ ဘယ်ဖြေသာမှာလဲလေ။
 

(၉)

“အဆင်ပြေသွားမယ်ဆိုတာ ခိုင်ခိုင်မာမာ ယုံကြည်ကြတယ်”

ဘန်ကောက်ဆရာပြောတဲ့ နောက်ဆုံး ဝါကျကို ထပ်ကာတလဲလဲ ရေရွတ်နေမိတယ်။ ကောင်းလာဖို့ မျှော်လင့်ချက် ရှိနေတယ်ဆိုရင် အဆင်ပြေသွားမယ်ဆိုတာ ခိုင်ခိုင်မာမာ ယုံကြည်ကြတယ်ဆိုရင် ကြုံနေရတဲ့ အဆိုးတွေကို သည်းခံနိုင်ကြပါတယ်။

Ref : Eleven Media Group

Posted By : Wai Phyoe Aung